2014 yılında hamilelik sürecinde yapılan şeker yüklemesi sonucu gebelik diyabeti tanısı kondu. Bir hamile olarak,  üstelik de tatlıyı çok seven biri olarak bu durum beni oldukça sarsmıştı. İnsülin yapmak ise tam bir işkenceydi. İnsanın kendine iğne yapması tam bir delilik diyordum. Dakikalar sürüyordu iğneyi kendime yapmam. Her iğnede ağlanır mı, ben ağlıyordum. Tek tesellim gebelik ile bu illetten kurtulacak olmamdı. (Murphy Yasası tam da o an devreye girmiş meğer de haberim yokmuş 🙂 )

Gebelik bitince normal hayatıma geri döndüm. Hatta tatlıya olan düşkünlüğümü işe dönüştürmeye karar verdim. Sipariş üzerine çikolata ve cupcake yapıyordum. Tam o sıralarda doğumun üzerinden yaklaşık dokuz ay geçmişken birden inanılmaz su tüketmeye başladım. Ki fazla su tüketimi olmayan ben suya aşık olmuştum sanki. Bu kadar lezzetli miydi bu su diye diye içtim. İçtikçe doyamadım. Bu arada hızla da kilo veriyordum. Ödem atıyorum yaşasın, zayıflıyorum diye seviniyordum. Ama bir yandan da daha önce hiç olmadığı kadar kötü hissetmeye başladım kendimi. Çok çabuk yoruluyor, bebeğimi bile kucağıma alamıyordum, hiç gücüm yoktu, sürekli uykum vardı ve kalbim bana çok ağır geliyordu. Sık ve güçlükle nefes alıyordum.

Ailem ve ben bu duruma hiç anlam veremedik. Eşimin aklına geldi birden, şekerini ölçelim dedi. Kalan bir kaç çubuğum vardı. Ölçtüğümde ekrandaki rakam 445’ti. Ben cihaz arızalı dedim. Çünkü ben kan şekeri değerinin o seviyede olabileceğini bile bilmiyordum. Hemen doktorumu aradık, tahliller yapıldı ertesi gün.

Hb1Ac 11.6 çıkmıştı. Doktorum hemen  hastaneye yatmam gerektiğini söyledi. 3 gün hastanede kaldım. Serumlar, diğer yandan sürekli kanımdaki azot seviyesini takip için kal alınmaktan simsiyah olmuş kolum ile bebeģimden uzak, tam bir bilinmezlikte kaybolmuş, şaşkın ve çok korkmuştum. Ve sonrasında tip-1 tanısı koyuldu. İnanamadım, ağladım, isyan ettim. 37 yıldır gayet sağlıkla geçen hayatıma bir giyotin inmişti sanki. Geçecek bir meret de değil ki, dişimi sıkar dayanırım diyeceğim. Yaşam boyu olması darmadağın etti beni.

Sonra kabullendim. Aradan tam bir yıl geçti. Hala tam olarak sindiremedim. Zaman zaman güçlü bir hüzün dalgası ile sarsılıyorum. Hala gözüm insanların tabaklarında, pastane vitrinlerinde. Evet artık biliyorum alternatif tatlar yaratabileceğimi, lezzetle yiyeceğim yemeklerin de olduğunu. Ama iste bardağın o boş yanı fena çarpıyor bazen gözüme. Tesellim kontrolü mümkün bir hastalık olması.

Dileğim ve umudum tez zamanda bu hastalığın tedavisinin bulunması. Sizin paylaştığınız haberler  umudumu besliyor. Ve sizin sayenizde kendimi eskisi kadar yalnız hissetmiyorum. İyi ki varsınız!

Teşekkürler.

Sevgilerimle..

Eda Erdivan