Merhaba,
Saat gecenin iki bucugu. Hipoglisemi ile uyandım. Kendimi mutfağa zor attım. Ne annemi ne babami ne de abimi uyandırmaya kıyamadım. Hayatımdaki, etrafımdaki hiç kimse hipoglisemi anlarımı görsün istemiyorum. Çünkü o anlarda öyle güçsüz görünüyorum ki. Elim ayağım titriyor,beynim iki kelimeyi bir araya getiremiyor. Hal böyleyken,kendimi de ifade edemiyorum. Ben etrafa aval aval bakarken insanlar bana daha çok bakıyor öyle. Aslında kızmıyorum onlara, kızamıyorum. 5 ay öncesine kadar ben de benim gibi birine denk gelsem cahilliğimden bakardım,bakardım ama yazık dercesine veya kendini acındırıyor dercesine değil.
Yaklaşık 5 aydır tip1 diyabetim. 17 yaşındayım. Sanırım hayatımın en guzel zaman dilimlerinden biri. Az önce diyabetime “bana değil de çevremden birine dokunsaydın seni affetmezdim. Evet dermansız bir hastalık değilsin,şükür. Tedavin var ama sen güçlü insanların hastalığısın. Ben de güçlüyüm ve iyi ki beni buldun. Kardeşime yanaşsaydın mesela sana kızardım,sevemezdim seni.” dedim. Bunu hep yapıyorum yani psikolojik olarak sürekli onunla iletişim halindeyim.
Mesela bir arkadaşım “belki de bu hastalığı hak etmişsindir” dediğinde “ben hasta değilim” demek istedim. Diger bir arkadaşıma diyabetle ilgili bir sey okutacakken “diyabetle ilgili şeyler yalnızca siz diyabetiklerin ilgisini çekiyor. Biz normal insanların değil” dedi. “Küçümseme lütfen,bilinçlen” demek istedim ona da fakat demedim. Ben ve diyabetim bizi anlayamayacaklarını çok iyi öğrendik. Ve kimseye açıklama yapmak zorunda kalmamak için dikkatli yaşıyoruz. Çünkü insanlar bilmiyorlar ve bir yerden sonra onlardan bunu bekleyemiyorsunuz,en yakınınızdan bile.
Bu blog bizim için. Aslına bakarsanız biz diyabetikler burada yazılan çoğu şeyi birebir yaşayıp, onlara şahit oluyoruz. Keşke bu bloga sağlıklı insanlar da girip farkındalık yaratabilseler.
Sanırım size ne kadar tesekkur etsem azdır. Blog sayesinde ciddi anlamda bir çok şey öğrendim. Her şeyden önemlisi yalnız olmadığımi fark ettim. Etrafımda bunları söyleyebileceğim hiç kimse yokken,blogda onca güzel insanı bulmak beni mutlu etti. Gerçekten tesekkur ederim.
Hepimize sağlıklı günler diliyorum, şekerinizden önce mutluluğunuza iyi bakın zaten sonrası gelecektir! (Görsel kaynak: amars-world.tk)
Sedanur
Eşref Bey, inanın ben de bu yazıyı okurken aklıma ilk gelen şey Sedanur’un 17 yaşında olmasına inanmanın zor olduğuydu..
Sedanur, ben de 33 yaşındayım ve senin gibi genç arkadaşlarımın ve şeker çocukların hikayeleri bana güç veriyor inan ki..
Sevgiler..