İstanbul Sabiha Gökçen’den bindik uçağa. İstanbul çok soğuktu 30 Aralık günü. Havalimanı’nda eksik ilaçlarımı almak için eczaneye girdim. Ama maalesef Salazopyrn yoktu. Türkiye’de Salazopyrn’in bir kutusu 10 TL. Viyana’ya gelince eczanede sorduk. 30 Euro 🙂 Reçetesiz alacağımız için bu fiyatı verdiler 🙂 Almadık 🙂
Viyana’da ilk günümüz ise güzel geçti. Havalimanı’ndan otelin olduğu yere gelmek için metroyu kullandık. Havalimanı ve otel arasındaki seyahatimiz 15 dk kadar sürdü. Buna çok sevindik çünkü gittiğimiz diğer ülkelerde havalimanı ulaşımı büyük problem olmuştu.
Otelimiz oldukça lüks ama odada buzdolabı yok 🙂 İnsülinleri otelin kafesine verdim ve dolaba koydurttum.
Bir tip-1 diyabetli olarak ilk gün yedim, içtim, bol bol yürüdüm ve istediğimi yedim. Bir dilim pasta yerken kendimden geçtim 🙂 Aynı zamanda insülinsiz geçirdiğim ana öğünlerim de oldu. O kadar yürüyorsak insülin yapmamayı tercih etmek lazım dedim 🙂 Kan şekerimde yükselme yok. Viyanalılar’ın harika ve özel yapım biralarını da içmeyi unutmadık elbette.
Biz tip-1 diyabetliler keşke hep tatil modunda olsak 🙂 Kahrolsun bazı şeyler 🙂
Her yurt dışına çıktığımızda güzel hikayelerle dönüyoruz. Hollanda’da yoldan geçen adamla ya da kadınla bile rahatça iletişim kurabiliyorduk. Hatta insanlar direkt iletişime o kadar alışkın ki, sana takılarak bile geçip gidebiliyor. Bizdeki gibi; vay sen bana nasıl takılırsın deyip kafa-göz dağıtmaca yok 🙂 Bunun bir benzeri Viyanalılar’da var. İnsanlar oldukça yardımsever ve nezaketli. Bizim çoooktan unuttuklarımız onların hayatlarının içinde “alışkanlık” halinde.
Bu arada Viyana’da salatalar tatlı yoğunluktaki soslarla harmanlanıyor. Beğenmedim. Salata böyle olmaz. Ben İskenderunluyum. Nar ekşisi ve zeytinyağıyla harmanlanır diye içimden söylensem de yedim salatayı 🙂
Havasına gelirsek buzzz gibi burası. -5’i gördük. Donduk ve otele geldik.
Yarın yılın son gününü Viyana usulleriyle bitireceğiz.
Şimdiden herkese sevgiler 🙂
