14 yaşından beri, 5 yıldır, tip-1 diyabetliyim
Tanı konulmadan önce çocukluk hayalim olan gemi kaptanı olabilmek için denizcilik lisesine girmiştim. İlk senemin Şubat tatilinde 15 kilo kadar verdim. Çok su içiyordum ve halsizliğim tavan yapmıştı. Annem ne olur ne olmaz diye beni sağlık ocağına götürüp kan testi yaptırdı. Sonraki gün sonucumu aldığımda şekerim 300 civarlarındaydı ve hekimimizin tavsiyesi ile apar topar hastaneye gittik.
Hastaneye girdiğimizde açıkçası hemşireler şekerimin bu kadar yüksek olduğuna inanmadılar ve tekrar ölçüm yaptılar. Ben çevremde olanlardan kopuk, dikkatimi veremeden etrafa bakınıyordum. Hemşireler birden aceleci davranmaya başladı ve panik havası oluştu. Kendimi birden ambulansın içinde buldum ve çocuk endokrin servisi olan başka hastaneye nakledildim.
Sonrasında öğrendiğim kadarıyla şekeri ölçen cihaz 600’ün üstünü ölçemiyormuş, Benimkini de ölçememiş.
Hastanede gerekli eğitimleri aldıktan sonra 1 hafta sonunda taburcu oldum. Evet şeker hastası olmuştum ama üzülmemiştim. Çünkü durumum kötü değildi yani hastanedeki insanları gördükten sonra.
Aylar sonra okulumun 2. senesinin sonuna doğru yaklaşırken okulumun rehberlik öğretmeni beni yanına çağırdı ve yaptığı araştırmalar sonunda şeker hastalarının denizci olamayacağını, denize çıkamayacağını söyledi. İşte ilk defa o zaman diyabetime karşı bir kızgınlığım olmuştu. Çocukluk hayalimden diyabet olduğum için vazgeçmem, okulumdan ayrılmam gerekiyordu ve ayrıldım.
Bu diyabetimin benden aldığı en önemli şeydir.
İşte benim hikayem de böyle. Şu an 19 yaşındayım ve üniversite sınavına hazırlanıyorum.
Göktuğ
Merhaba, benım kızımda 5.5 yasında ıken yaklandı.Şu an 10 yaşında bızımde hayallerımız var ama bızım ıçın hangısı daha hayırlıysa o nasıp olsun.O yüzden üzlme senın için böylesi hayırlıymış.İnsallah ünvt istediğin bır bölümü kazanırsın şimdiden başarılar…