Tip-1 Diyabetli ‘Ben’ ve Tip-1 Diyabetli Kedim ‘Badem’
Ben 12 yaşımdan beri tip diyabetliyim (Şeker Hastalığı) ve şu an üniversite öğrencisiyim. Ailemden ayrılalı 2 sene oluyor. 3 senedir de insülin pompası kullanmaktayım.
Üniversite için İzmir’e taşındığımdan beri HbA1c değerim biraz yükseldi 🙂 Düzensiz yaşamdan olsa gerek. Bir gün eve 3 aylık kedi getirdim. Okulumuzun kampüsünde bulmuştum. Yarı yıl tatili için Bursa’ya kedimi de alıp gitmiştim, yaklaşık 1 ay kadar ailemleydim. Gün geçtikçe annemle bir şey fark ettik, daha doğrusu burada annemin katkısı çok büyük. Kedim aynı 12 yaşımdaki halim gibi çok fazla su içiyor (günde 3 kap su koyuyordum) ve çok fazla idrar yapıyordu. Normalde ayda bir değiştirilen kedi kumunu ben 3 günde bir değiştirir olmuştum. Sürekli yorgun, halsiz ve oyunlara karşı isteksizleşmişti. Kilo kaybı ve iştah artışı da bunu iyice ortaya koydu.
Veterinere götürdük ve açlık kan şekerini bizzat kendi cihazımla ölçtüm ve 480 çıktı. Diğer testlerle beraber karaciğer yağlanması ortaya çıktı ve artık diyabetik kedi maması kullanıyoruz.
İlk şoku atlattıktan sonra aslında ne kadar şanslı bir kedi olduğunu fark ettim. Ben yanındaydım ve ona yapılması gereken tüm iğneler, ölçüm çubukları hepsi fazlasıyla bende vardı 🙂
Şuan kedim Badem’in şekerini halen regüle etmeye çalışıyoruz. Bazen onun kulağından kan şekeri ölçümü yaparken kendi parmağımda deliniyor ve bari ben de ölçeyim delinmişken diyorum. İyi bi ikili olduk bence 🙂 Bazen yüksek çıktığında şekerimiz siz yine dolaptan bir şeyler mi aşırdınız diye takılıyor veterinerimiz bize 🙂 Kediler sahiplerine çekermiş ama bu kadarını da beklemiyordum 🙂 Veterinerimizle ortak çalışmamız sonucu halen regüle etmeye uğraşmaktayız. Badem’de olanların farkında ki çok sakin bir kedi ve hiç sorun çıkarmıyor bize. İnsanın hem kendisinin hem çocuğunun diyabetli olmasının ne kadar özveri gerektirdiğini tecrübe ettim. Okula gittiğimde, acaba hipoglisemiye girdi mi, girecek mi, iğne vakti geçti mi diye endişeleniyorum ama her şeye rağmen ona iğne yapınca ne kadar rahatladığını görmek tüm zorlukları unutturuyor. Bana bağımlı bir canla ilgilenmek için önce kendi sıhhatimin yerinde olması gerektiğini farkına vardım.
Ve annemin ben küçükken benimle nasıl ilgilendiğini, yıllarca HbA1c’mi 6 civarlarında tutmayı başardığını farkına varıp, ona olan borcumu ödeyemeyeceğimi anladım. Bu iş desteksiz yürümez, sevdiklerimiz yanımızdayken moralimiz ve kan şekerlerimiz daha iyi gidiyor. Buradan ev arkadaşımızın bize olan desteğini de yadsıyamayacağım 🙂 Veterinerimiz kedimize artık Balküpü, Balbadem lakaplarını yakıştırıyor 🙂 Biz iki diyabetli artık birbirimize destek oluyoruz.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, iyi günler dilerim..
Esen GÖK
Teşekkür ederiiim 😀 Gel Alper bekliyoruz 🙂