Talia’nın Diyabetle Tanışma Hikayesi
Ben Sezen 5 yaşındaki Talia’nın annesiyim.
1.5 yıldır diyabetliyiz.
Doğru, yazdıkça belki deşarj oluruz ama ben paylaşamıyorum, yazamıyorum. Herkesin yazısını okuyorum da kendi içime atıyorum, kabullenmek istemiyorum belki de.
Eşim asker Hatay-Antakya da görev yapıyorduk o dönem. İzin için memleketimiz İzmir’e hazırlanıyorduk yaz tatili için. Uçak biletlerimizi almıştık.
O dönem Talia çok sık hastalanıyordu sürekli antibiyotik kullanıyordu.
Tam İzmir’e gitmeye yakın halsiz düştü. Ha bugün ha yarın grip olacak diye beklerken aradan 3 gün geçti. Kendisini bir o koltuktan diğer koltuğa atıyordu, sürekli uyuyordu.
Normal değildi. Talia’yı kaptığımla çoçuk hastanesine götürdüm. Bir arkadaşım çoçuk doktoruydu ve günlerden hafta sonuydu. Talia’ya baktı hemen ambulans hazırlandı. Ve Adana Başkent Hastanesi’ne gittik. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Yanına bindim. İçim kan ağlarken ona masallar, şarkılar söylüyordum. Ambulansın içinde bitmedi o yol bana.
2 saat sonra hastanedeydik. Hemen yoğun bakıma aldılar. Bilinci yarı kapalıydı.
480 şekerle komaya girmişti. Diyabet dediler. Olamaz dedim. O hastanedeki çığlıklarımı, kendimi yerden yere atmalarımı asla hatırlamak istemiyorum.
Bilinci yarı açıktı ve 3.5 yaşındaki kız altındaki beze yapmaktan çişini utanıyordu. Her defasında beni çağırıyorlardı yoğun bakıma. Kızınız çiş yapmıyor diyorlardı. Nereden biliyordu acaba utanmayı, sıkılmayı?
3 gün sonra servise çıktı. Verilen eğitimlerin haddi hesabı yoktu. Doktorumız ve diyabet hemşiremiz dünyalar tatlısı insanlardı. Ama diyetisyenimizden yüzümüz gülmemişti. Neyse oralara girmeyecem ama şoktan eğitimleri anlamıyordum. Her şey yabancıydı bana.
Elime ilk insülini verdiklerinde hadi vur dedi hemşire 😔 Bu mümkün müydü? Nasıl canını acıtabilirdim yavrumun? Yapamam dedim, direndim, çok ağladım. Anne iyi değil dediler hastanenin psikoloğuna yönlendirdiler.
Adını bilmediğim o doktor beni şok sözlerle kendime getirdi. Niye ağlıyorsunuz? Çoçuğunuz kolay kolay kola, çikolata, chips yiyemiyeceği için mi dedi?
Gerçekten ailece yemek yemeyi seven biz ondan mı acaba dedirtti bana?!
Benim bir oğlum var diyabet değil belki ama biz evimize böyle şeyler sokmayız dedi. Yapılan araştırmalarda beslenmesine ve insülinlerine dikkat edildiği müddetçe çokta uzun yaşıyorlar dedi. Aslında bizim de onlar gibi beslenmemiz lazım. Doğruyu onlar, yanlışı biz yapıyoruz dedi.
Sonra eve çıktık. Panikler başladı. Yapamam dediğim o insülinleri yaparken Allah’a şükretmeye başladım. İyi ki varsın, varsın da kızıma enjekte ediyorum seni dedim.
Herkesin hikayesi mutlaka kendine göre trajediydi. Ama eşimin de tayininin 2 yıllığına Muş’a çıkması, bütün herşeyin bana bakması. Çok zordu. O da yetmezmiş gibi ben Hatay’dan memleketime taşındım. Ailesi de bana, Talia küçük diye okula vermedik. Mecburen kayınvalidem baktı. O uykusuz gecelerle ertesi gün okula gittiğimi biliyorum.
Bahçeşehir Koleji’nde öğretmenim.
Şu an kaldı 5 ayımız. Allah nasip ederse eşim gelecek. Talia anaokuluna yanımda başlayacak.
9 yaşında bir kızım daha var dua ediyorum onda çıkmasın.
Ben az kaldığına inanıyorum. Mutlaka çıkacak bunun da kolay yolu, yöntemi ya da çaresi.
O ana kadar iyi bakalım diyabetimize. İyi şekerler diliyorum. Çok uzun oldu kusura bakmayın olur mu?
İyi geceler diliyorum
Sezen Tosun Çetinmeşe
Mehmet Kalaycıoğlu: Çok selamlar Esra Avcı hanım
Hacergül Mustafa Çakır: Sezen hanım hepimizin hikayesi ni anlatmış.oglum Talha nın yaşadıkları gibi . bende küçük oğlum Yiğit Alp de çıkmasın diye dua ediyorum.😢😢
Birsen Eren: Herşey çok güzel olacak inşallah Talia ‘nın annesi. Biz güçlü oldukça onlar daha da iyi olacak…
Sezen Tosun Çetinmeşe: Teşekkürler arkadaşlar
Diyabeti bilmeyince korkuyorsunuz
Ama şimdi o bizden korksun 💪🏻
Sezen Tosun Çetinmeşe: Buarada teşekkürler Esra Avcı 😘
Murat Bulut: Güzel bir yazı olmuş Sezen 👏👏👏
Sezen Tosun Çetinmeşe: Teşekkürler canım arkadaşım
Tuğra Yılmaztekin Emeğine sağlık sezencim😢
Sezen Tosun Çetinmeşe Saol can arkadaş 😘