Küçük parmaklar (devam ediyor)
Merhaba,
Ben Mehmet Ali Kaya 9 aydır tip-1 diyabetliyim. Yaklaşık 9 aydır diyabetliyim (şeker hastalığı) ve insülin kullanıyorum.
Diyabetli olduğumu öğrendikten sonra bütün hayatım değişti. Yani yediğim içtiğim her şey. Eskiden yemeklerde annem bol yağ ve tuz fazla atardı. Şimdiki hayatım böyle değil. Daha düzenli.
Günde 5 kez parmaklarımı delip şekerime bakıyorum. Sadece 5 kere değil. Bazen yüksek çıkarsa arada bir bakarım. Bir keresinde bir günde en az 12 kerede deldim. Çünkü şekerim 200den inmedi. O yüzden ve parmaklarım çok kötü oldu. Bende Bepanthen kullanıyorum. Yaşım 12,5, kilom 38.
Balıkesir Edremit’te oturuyoruz. Kusmadan ve çok su içip idrara gitmekten annem beni Edremit Devlet Hastanesi’ne götürdü. Orda benim şeker hastası olabileçeğimden şüphelenip şekerimi ölçtüler ve 456 çıktı. Acil olarak serum verdiler ve ambulansla İzmire Behçet UZ Çoçuk Hastanesine götürdüler ve ben de orda ilk olarak kan aldılar. 2-3 gün yoğun bakımda kaldım ve sonra normal Büyük Çocuk Servisine aldılar. Orda 16-17 gün kaldım ve bir gecede vücudumda kızarıklıklar çıktı.
Beni ordan intaniye servsine yolladılar. Bu serviste ben ve annem ikimiz kaldık. Çünkü bu servis bulaşıcı hastalıklar servisi olduğu için ve ben de çok rahat ettim. Orada 4 gün kaldım. Pazertesi sabah vizitte doktorlar iyileştiğimi görünce geri büyük çocuk servisine geri geçireceklerdi. Ben geri geçireceklerini duyunca endişeyle beklemeye başladık. Ama 15:30-16 arası bir hemşire gelip beni psikiyatri doktoruna götürdü ve psikiyatri doktoru benimle konuştu.
Biz psikiyatriden çıktıktan sonra karşı yattığım servise geçerken doktorun yanına gittik. Bize taburcusunuz dedi. Akşam sıralarıydı. Ben ve annem çok sevindik. Ben akşam şekerimi ölçtüğümde şekerim 300 lere fırladı. Annem hemen hemşirenin yanına gidip söyledi. Hemşire; sakin olun, şekeriniz heyecan yaptığınız için yükseldi dedi. Bu arada annem çıkış işlemlerini yaptı.
Akşam 18:00 da çıktık hastaneden. Dışarıda yağmur yağıyordu. Hemen bir taksiye bindik ve terminale gittik. Edremit’e giden otobüsle evimize doğru yola çıktık. Ve gece 23:00 eve geldik. Annem bana cok dikkat ediyordu. Yüksek çıksa hemen paniklerdi 🙂 . Zamanla alışmaya başladık.
Hastanede iştağım kesilmişti. Hep yediğimi kusuyordum. Annem buna çok sinirleniyordu 🙂 . (Devamı gelecek.)
Not: Parmaklar Eşref’in 🙂 .
Mehmet merhaba,
Seni oncelikle tebrik ederim. Belli ki kendine cok iyi bakmaya ozen gosteriyorsun. Bende de 8 yasinda diyabet baslamisti. Simdi 51 yasindayim. Aslinda sen cok sanslisin cunku benim zamanimda kan sekeri olcumleri yapamiyorduk ve o yuzden de diyabetimize yeteri kadar sahip cikamiyorduk.
Kendine iyi bakmaya devam…
Sevgimle,