Benim bu hastalıktaki felsefem her şeyin kişinin beyninde bittiğidir. Psikolojikmen insan kendini iyi hissetmesi ve kendini motive etmesi gerektiğini düşüyorum, tabi bunun yanında yakınlarınızın,( Anne-Baba-Eşiniz… vs.) size destek vermesizi sizinle olması artı kazandırır size.
Şahsen ben hiç yemeğime dikkat etmiyorum, gönlüm ne isterse yiyorum 🙂 ama ardında kendime yürüyüş yaparım gezerim öyle birbirlerini tamamlarlar 🙂
Bu hastalık dünyanın sonu değil Allaha şükretmek gerekir daha kötüsünden korusun diye, Herşeyi olumlu düşünmek gerekir. Düşüncen olumlu ise hastalık sana zarar veremez. İlaçlarını gerektiği gibi aldıktan ve şekerin düzgün gittikten sonra nesini düşüneceksiniz bu hastalığın. Sakın içinize kapanmayın karamsar olmayın. Yaşamanın tadını çıkarmaya bakın insan bir kez daha mı gelecek bu dünyaya 🙂
SLOGANIMIZ: Gülümseyin 🙂 Gülümseyin :)Gülümseyin… 🙂 🙂
haluk bey merhaba
pozitif düşünceleriniz gerçekten çok güzel bide gerçekler var yaşınızın kaç olduğunu bilmiyorum
tabi şu an ki durumumuza çok şükür beterin beteri var burada duygusallaşanların geneli evlatları için küçücük çocukların bu hastalığın pençelerine düşmeleri aileleri çok yıpratıyor ben 36 yaşındayım bu saatten sonra veya ileride diyabet olsam diye düşünüyorum kendimi az çok kontrol etsem bu beni her halükarda bi yere götürür ama düşünün 3.5 yaşında çocukları yok yok hiçde kolay olmuyor sizin dediğiniz biz gülmeyi unuttuk gülümsemeye çalışıyoruz galiba.