Ne yazmam gerektiğini bilmiyorum. Bu yazıyı yazmak için çok düşündüm. Çünkü ben hala bu hastalığı kabul etmedim..
Benim serüvenim 2014 yılının Haziran ayında başladı. 14 yaşındaydım. Bana şeker hastası olduğumu söylediklerinde buna inanmadım ve reddettim. Kendi iğnemi yapmak istemedim, düşük şeker ve yüksek şekerdeki ruh değişimlerimi yaşamak istemedim.
Hastanede 7 gün kaldıktan sonra beni bıraktılar ve bu hastalıkla ailecek tek başımıza kaldık. Alışmamız kolay olmadı fakat aradan 2 yıl geçti ve ben çok fazla ilerlediğimizi düşünüyorum.
Şu an 16 yaşındayım ve artık bu hastalıkla ömür boyu yaşamaya alışmam gerektiğinin farkındayım. Sadece arada bu duruma isyanım oluyor ve bunu engelleyemiyorum. ‘Neden ben?’ diye sormaktan kendimi alamıyorum. Ama düzeleceğim ve diyabet ile arkadaş olacağım. Buna inanıyorum.
Bu site bana çok yardımcı oldu. Çok uzun bir süre boyunca diyabetle ilgili sitelere üye olmayı ya da sosyal mecralardan takip etmeyi reddettim. Ama bunun bana yararı değil zararı oldu ve artık bu tutumumu aşıp sitenizi takip etmeye başladım. Kendimi çok daha iyi hissettiğimi açık yüreklilikle söyleyebilirim.
İsimsiz
NOT: Yazıyı Facebook ya da Twitter gibi sosyal medya kanallarında paylaşın. Alttaki Facebook, Twitter, Google+ ya da Pinterest butonlarına tıklamanız yeterlidir.
Merhaba,
Bazen iyi ya da kötü durumlara alışmakta güçlük çekiyoruz. Bu da elbette insan olmamızın getirdiği bir durum. Ama insan iyi ya da kötüye o kadar kolay adapte alıyor ki. Bir bakmışsınız alışmışsınız.
Ben 19 yaşımdayken tip-1 diyabetle tanıştım. Alışmam zor olmadı. Ailem yanımda yoktu. Abim İstanbul’da okuyordu. Gerçekten doktorla karşı karşıya kalmış ve bana tip-1 diyabetli olduğumu söylemişti. Galiba mühendis kafasında olduğum için bu kadar çabuk kabullendim ve çözüm üretme noktasına geldim. Sorun çıktı. Soruna karşı gelemiyorsan, kabullen ve yaşamaya çalış.
Yaşınız daha 16, önünüzde daha tip-1 diyabetle ilgili uzun bir yol var demek istiyorum ama tip-1 diyabetle ilgili çok güzel gelişmelerin olduğu bir dönemdeyiz. Ya bir teknoloji ya da bir çözüm getirilecek bu konuya. Biraz daha sabır. Biraz daha birlikte yaşamaya çalışma. Biraz daha tip-1 diyabeti bize zorla verilen bir yol arkadaşı gibi görmeye devam edin.
Bu arada ben de ara ara lanet ediyorum. Ama kısa sürede her şey yoluna tekrar giriyor 🙂 Bu konuda yalnız değilsiniz 🙂
sevgiler,