7.5 Senedir Tip-1 Diyabetli Olan Leyla’nın Hamilelik Deneyimi

7.5 Senedir Tip-1 Diyabetli Olan Leyla’nın Hamilelik Deneyimi

Leyla. 7.5 senedir tip-1 diyabetim.

Ben de size ve takipçilerinize kendi hamilelik hikayemi anlatmak isterim. Hem bebek isteyen anne adayları biraz korkularından uzaklaşmış olur hem de tip-1 diyabetlilerin de sorunsuz bir şekilde anne olabileceklerini şekerle yeni tanışmış arkadaşlarımıza tekrardan anlatmış olurum.

Gelelim bizim hikayeye.

2018 yılının Ekim ayında eşimle evlendik. Çocuk planını biraz ertelemeye karar vermiştik. Sorunsuz bir hamilelik için öncelikle HbA1c’yi biraz düşürmemiz gerektiğini biliyorduk (O zamanlar HbA1c 7.4 civarındaydı.).

Evlendikten 1.5 ay sonra hastaneye gittik, Yapmamız gereken tetkikleri yaptık, İnsülin direncini düşürmek için ilaca başladı doktorumuz. Tabi hamile olduğumdan haberimiz yoktu o zaman. Çünkü daha çok yeniymiş. Şimdi soracaksınız, hani hamileliği ertelemiştiniz? Evet, ertelemiştik. Hatta beklenmedik anda öğrendik, çok şaşkındık. Ama yapacak bir şey yoktu.

Öğrenir öğrenmez hemen kadın doğum doktoru araştırmasına başladık ve doktorumuza karar verdik. Çok şükür çok doğru karar vermişiz diyorum şu an.

Peki süreç nasıl ilerledi?

Doktorumuz hemen tetkikleri istedi. Olası ne gibi durumla karşılaşabileceğimizi anlattı. Şu cümlesini hiç unutmuyorum; “Evet, şeker gebelik için bir risktir ama bu zamana kadar bütün şeker hastası gebelerim bebeklerini sapasağlam ellerine aldılar. Önemli olan senin bir tık daha fazla dikkat etmen”.

1. trimester benim için çook zor geçti. Çok fazla bulantım vardı. Hiçbir şey

Yiyemiyordum. Çok halsizdim. Neredeyse 8 kilo vermiştim. Yemek yiyemediğim için insülin dozunu düşürsem bile fazla geliyordu bana. Bu sefer de şekerim düşmüyordu. Ve bir döngü şeklinde devam etti bu. Sürekli şeker düşüşleri ve az beslenmem HbA1c değerimi 6.5’a düşürmüştü.

2. trimesterde bulantım azalmıştı. Artık bir şeyler yiyebiliyordum. Ama yememe rağmen şekerim hiç yükselmiyordu. Hep normal değerlerde seyrediyordu. Ve bu bizi çok mutlu ediyordu. Ayda bir kez doktor kontrolüne giderdik. Sağ olsun doktorumuz her gittiğimizde detaylı ultrason yapar, bebekte sorun var mı yok mu diye dikkatlice her organına bakardı. Çok şükür hiçbir sorunu da yoktu. Ha bu arada ikili ve üçlü taramayı da aksatmadık tabiki..

Bunlara ek doktorumuz 22 haftalıkken FETAL EKO testi istedi. Bunun sonucu da temiz gelirse başka hiçbir sorun ve sıkıntımız kalmayacaktı. Fetal Eko (Çocuk kardiyoloji doktoru tarafından yapılmaktadır.) bebeğin kalbinde herhangi bir sorun olup olmadığını göstermektedir ve anne karnındayken ultrasona benzer bir cihazla yapılmaktadır. Çok korkuyorduk bir şey çıkar mı diye ama eko sonucu da tertemiz çıkmıştı. Bizden mutlusu yoktu.

3. trimester beni en çok zorlayan dönem oldu. Şekeri kontrol altında tutmak çok zorlaşmıştı. Sadece salata yesem dahi şekerim yükseliyordu. Sürekli dozu arttırmak zorunda kalıyordu endokrin doktorum. Ama o bile fayda etmiyordu. Diyete uyarak kahvaltıda bir dilim ekmek, yumurta, salatalık ve domates tarzı şeyler yesem dahi şekerim 250-300 arası geliyordu. Çok stres yapıyordum bundan dolayı, çok ağlıyordum ya bir şey olursa diye. Ama elimizden gelen bir şey yoktu. Bebeğimin gelişmesi için yemek yemek zorundaydım. Son aylarda artık bebeğim iyice ağırlaşmıştı. Yüksek şeker ve yapılan insülin bebeğin daha çok kilo almasına sebep oluyordu. Artık doğum zamanı da yaklaşıyordu. Doktorum en başında da söylediği gibi, bebek çok kilo alırsa normal doğum sırasında geniş omuzlardan dolayı takılma olabilir ve bu doğumu riske sokabilirdi. Doktorumun son ölçümüne göre bebeğim 4 kilo üstüydü. Riske atmak istemedik. Sezaryene karar verdik ve tarihi belirledik. O gün geldi çattı. Oğlumuz dünyaya geldi. Tüüüm sorunlar, sıkıntılar unutuldu demek isterdim ama anne karnında sürekli yüksek şekere maruz kaldığı için şeker değerleri düşüktü biraz.

Ve doğduktan sonra bir kaç gün yoğun bakımda kaldı şekerini düzene sokmak için.  Çok şükür bir kaç gün sonra sorunsuz bir şekilde taburcu olduk. Şeker veya başka hastalık gibi bir sorunumuz da yok, olmadı da.

Şu an 18 aylık oğlumla koşturuyoruz 🙂 Demem o ki, evet zorlukları var ama içinizdeki o canı kucağınıza aldıktan sonra heeepsi unutuluyor. Korkmayın, cesaret edin. Emin olun hamile kalınca kendiniz için değilse bile karnınızdaki bebek için çoooook şey yapmaya hazır hale geliyorsunuz.

Sağlıcakla kalın 🙂