Tip-1 Diyabetli Olmadığınız Zamanları Hatırlıyor Musunuz?

Medine Glsy 23 yasinda teshis edildi ama dogustan diyabetli gibi hissediyorum 🙂

Ferhan Kuscu hyr hatirlamiyorum 6 yasinda teshis koyuldu

Leman Tatar Bizim tip1 diyabet öncesi sagece 17 ayimiz vardı, çünkü kızıma 17 aylıkken tanı konuldu.

Rukiye Doğru Karademir bende hatırlamıyorum 5 yaşındayken başladı bende sankı dogdugum günden beri var zannediyorum kendimi

Funda Kavili Hatırlıyorum hayal meyal ,teşhis koyulmadan önce istediğimde istediğimi yiyebildigimi biliyorum, düşünmeden yemenin hissini unutalı çok oldu . 11.06.1991’da 714 seker yüksekliği ile Ankara Hacettepe Üniversitesi’nde 3 gün komada yattım. 24 senedir insüline tabiyim ve 6 senedir insülin pumpasi kullanıyorum .

Gamze Güloğlu Karaderili 21 aralik 2013 te 780 olcumle hastaneye yattim. .. insulinsiz yemek yemenin nasil his oldugunu unuttum…

Nazan Hanedan İcirdiler pekmezi su vermedileeer smile ifade simgesi lavabodan gizli gizli iciyoduum :)) 15.yılım kasımda cok şükür smile ifade simgesi
Beğen · Yanıtla · 1 · 16 Ekim, 18:21 · Düzenlendi

Türkan Kına 30 aralik 2010 h a1c 12 ve 500 sekerle doktora gittim ama hic etkilememisti beni simdi yine oyle 550 bile cok etkilemiyo sadece ozgurce yemek yemeyi hatirliyorum kendimden çalmadan saklamadan

Aysegul Yüksel Güzeldi özgürdu iğne saati yok düştü çıktı derdi yok nefsinle pasta arasında mücadele yok tam bir normallik siradanlik rahatlık daha ne olsun:-)

Anıl Özgüler Demir Benim ogluşumda 1.5 yaşi daydi şimdi 9 yaşinda hafizamm silmiş o günleri hatırlamıyorum. …sanki diyabet den öncesini hiç yaşamamış gibiyizzzz….

Fatma Nur Sarı Benim 12 yaşından beri diyabetim var öncesinde hatırladığım tek şey istediğim kadar kakaolu nesquik içiyordum başka hiçbir şey hatırlamıyorum

Esra Avcı Nesquik olayı iyiymiş Fatma Hanım

Fatma Nur Sarı Evet esra hanım iyiki nesquik varmış da hatırlayacak bir anım olmuş smile ifade simgesi

Naciye Şenay Biber Benim oğlum da 2,5 yaşından beri diyabetli şuan 14 yaşında kocaman adam oldu. Ben de hatırlamıyorum diyabet öncesini, insülin,iğne ucu, stripler bizim hep taşıdığımız aksesuarlarımız grin ifade simgesi

Mustafa Çağlar beril 5 aylıktı hatırladığımız tek şey anne sütü idi frown ifade simgesi

Reyhan Odabaş Bu soru beni hüzünlendirdi. Oğluma yemeklerini hesapsız iğnesiz yediriyordum. Ama çok şükür ki çaremiz var.

Yasemin Ince 10 ay öncesi oldukça silik anılar,kısa bir tatilimiz olmuştu
Kızım tip1 tanısı aldığında hep tatilimizi düşünmüştüm,gönlünce yiyip içmeyecek olmasına artık pastalarla doğum günü kutlaması yapamayacağımıza günlerce takılı kaldım. Artık alıştık cho sayıyoruz mutluyuz . Doğum gününde pasta ile kutlama yaptık,şekeri yükseldi ek insülin girdik . cho sayım herzaman iyi sonuç vermiyor,yaz dönemi hastalıklar stres kan şekerini yükseltiyor. Her süreci yaşayarak öğreniyoruz. Çok şükür halimize diyabetle daha fazla şükretmeyi öğrendim,her zaman sosyal güvencesi ve sağlık imkanı olmayanlar için dua ediyorum Allah en çokta zor durumdakilerin yardımcısı olsun

Reyhan Odabaş Amin Yasemin Ince

Öyküm Solak diyabetten önceyi çok silik hatırlıyorum . özellikle 10-12 yaş arası çok zor , suçlanarak, sürekli hastaneye yatış yaptırılarak , ayar yapılamayarak ve bunun nedeni hep bana bağlanarak geçen bir dönem bir .1990-1992 arası. O anılar çok net . 23 yılı anlat desen birkaç dakika ama o iki yılı anlat desen 3 gün aralıksız konuşabilirim . Çok kendine güvenen bir çocuktum bi onu hatırlıyorum . Diyabetten sonra ve o iki yıldan sonra sosyal fobik olmuştum . Ezik olmuştum resmen . Sonra çok şükür kamplarla o ezikliği yendim . Şu an yine fazlasıyla kendine güvenen biriyim . Hatta en çok kendine güvenen biri

Benim aklima tip 1 diyabet in farkina varamadigim zamanlarda verdiğim 6 kilo nedeniyle kilo almak icin yaptigim mihlama vb biyolojik silahlar geliyo 😀 ballar kaymaklar .. Komaya girmeden farkettigim için sansliyim 😀

çok tuhaf, henüz 20 yaşında idim ben de. önceki hayatımla ilgili hiç düşünmemiştim, tek aklıma gelen korkusuzca yediğim şehriyeli pirinç pilavı, kulak makarna, ve ünv medikosunda çıkan ve kızların tabaklarında yenilmeyi beklenen, ve burun kıvırdıkları baklavalar. evet ya öyle de bir dünya var gerçekten ve ben bu dünyada yaşadım. çok şanslıymışım. 🙂 benim aklıma ise hep şu geliyor; diyabete kesin çözüm bulunsa ne yaparım? sıkı bir diyet olur mu, yediğim şeylerden sonra suçluluk duyar mıyım? en korkutucusu ise, artık iyi olduğumu unutup yanlışlıkla insülin yapar mıyım? hipoglisemifobi diye bir hastalığı tıp camiasına armağan eder miyiz? insanın kafası karışıyor gerçekten. ben bunu bir düşüneyim.

beni en çok endişelendiren bir mesele bu
ben unutmaktan korkuyorum daha yeni dmliyim 1 sene oldu ama sanki hayatımın ilk on sekiz yılını unutacakmışım gibi keşke diyorum keşke günlük vs. tutsaydım hafızam ne kadar dayanabilir ki
dm olmadan önceki anılarımı daha bir mutlulukla hatırlıyorum aklıma bir şey geldiğinde diyabetten önce ve diyabetten sonra diye ikiye ayırıyorum bu sadece kendimle ilgili anılarda böyle değil herhangi bir siyasi gündelik olay vs. için de geçerli
benim diyabbetten öncesine dair hatırladıklarımsa hastane doktor konulrında pek bir değişiklik olmadı hala kopamıyorum:) sonra az da olsa fazla kilolarım vardı şuanda ideal kilomdayım diyebilirim hatta biraz kilo almak istiyorum ama nasıl yapabilirim bir fikrim yok
eskiden zaten sürekli kafama takacak bir şeyler bulurdum şimdi sadece diyabeti takıyorum
yalan yok ben yemeyi severdim bazen düşünüyorum beslenme alışkanlığım öyle devam etseydi nasıl olurdum kilo veremeyeceğime kanaat getiriyorum
hayatım daha esnekti bir defa daha çok gülümserdm hep bir ortamda çevremdeki insanları eğlendirmeye çalışan ben olurdum
daha geç yatardım daha çok kitap okur bazı şeyleri yapmak için daha az üşenirdim
çok daha az ağlardım ya da ağlamaklı olurdum 2-3 sene hiç ağlamadığımı bilirim
dışarıya daha rahat çıkardım dışarı çıkmak için yanıma bir tek göz damlamı almam yeterli olurdu
bir de diyaabeti daha basit bir hastalık sanardım tatlı vs. yemeden ibaret olduğunu düşünürdüm
böyle işte kesinlikle unuttuğum şeyler vardır şimdilik bular aklıma geldi
ama yine de dediğim gibi korkuyorum unutmaktan hayatımı 18 yaşımdan sonrasından ibaret görmekten korkuyorum

Ben 2000 yılında üniversite 4. Sınıf öğrencisi iken fark ettim tip 1 diabet hastası olduğumu koma halinde hastaneye yatıp 33 gün kaldım ankara numune hastanesinde. Hatırladığım çok hızlı kilo alıp sonra aniden vermem idi ki kilo vermek için bir çaba göstermiyordum. Ailecek stresli bir dönemden geciyorduk ve bu diabet bana miras kaldı. Çok sık acikiyordum fakat yiyemiyordum, cok sık tuvalete gidiyordum, uzun kesintisiz uyuyamiyordum, gözlerim bulanık görüyor doktora gitmeme rağmen kimse bana diabetes suphelendigini söylemedi;göz tansiyonu olabilir dediler?yaşadığımız zor günlerin sebebi ile tüm doktorlar psikolojik deyip siyrildilar oysa ki diabet başlamış; ardından 4 yıl sonra hasimato troid geldi, bu sene de Romatoid artrit ve sonucunda suan çok istemem rağmen anne olamıyorum ???
Tüm insanlara tavsiyem lütfen hastalığı kabullenin ve cok iyi öğrenin yapmanız ve yapmamanız gerekeni. Sakın inatlasmayin ve kimseye kulak asmayin çünkü maalesef insanlar rahatsizligimdan dolayi beni çok yargiliyorlar?

31 yasinda gozlerimin bulanik gormesiyle basladi hersey. Goz doktoru gozlerimin saglam oldugunu soyledi sadece. Fakat kendi suphelerimin uzerine giderek anlamistim diyabetin basladigini. Seker hastaligini hep duyardim ama bilmezdim patatesi pirinci.
30 yasima kadar yedim ictim gezdim tozdum. Simdi hayat yeniden basladi sanki. hala kabullenemdigim anlar oluyor. Eskilerden kimi gorsem konduramiyor. Simdi bakiyorum da insanlar ne kadar bos seylere uzuluyor.
Yemeyi icmeyi cok seven biriydim belkide bu sebep oldu. Simdi marketlere girince kendime gore urunler ariyorum, bulamadikca kendimi yalniz hissediyorum. Oysaki marketlerde o kadar eksik urun varki. Sadece diyabet degil bir cok sey. Insan engelli olmadan anlayamiyor, anlamak istemiyor yada.
Evet eski hayatimi ozluyorum. Istedigim saatte yatip sabah istedigim saatte kahvalti yapmayi.. Spontane yasamayi, taksime gidip bira icmeyi, kokorec yemeyi.
Simdi cok saglikli besleniyorum, insulin kullaniyorum, alkol almiyorum, yuruyus yapiyorum fakat sekerim dortdortluk sabitleyemiyorum. Insan bu kadar seyden sonra istiyorki seker seviyesi bari 140 i gecmesin.
Biraz isyankar oldu kusura bakmayin, bazen oluyor iste.
Sevgiyle kalin..

Evet hatırlıyorum 🙂
İstediğim zaman porsiyon patates tava söyleyebiliyordum, acaba şekerim ne oldu diye hiç düşünmüyordum. Çikolata ya da başka bir tatlı hatta bırakın tatlıyı simit bile yerken saat kurup insülin dozlarımı nasıl paylaştırmalıyım diye notlar almıyordum.
Güzel günlerdi, özgürdüm galiba o zaman 🙁

insan bu soruyla geçmişi düşününce hani fakirleşen bir mültimilyarderin hislerinin nasıl olduğunu bir kez daha yaşıyor… ince ve görülmeyen çizgiler bizimle diğerlerini ayırıyor. ve kimsenin kendisine sormaya bile cesaret edemediği soruların sahibi oluyorsunuz. hayırlısı olsun… ama özgürlük herşeyden daha önemli onu anlıyorsun…

Ben 7 aydır diyabetliyim 19 yaşımdayım maalesef ben bile şimdiden diyabetten önceki yaşamımı unutuyor gibiyim. Esra abla ben de senin gibi diyabetten önceki kısmı diyabet belirtilerim ile aklıma geliyor hep. Üniversiteye başladım geçen sene ve belirtilerim onunla beraber başladı çok iyi hatırlıyorum Martın 20 sinde teşhis aldım o ayin başında sabah okula geldim meyve suyu içtim yanında poğaçayedim hhalbuki evde kahvaltı yapıp çıkmıştım öğle arası meyvesuyu ile köfte ekmek yedim okuldan çıktım limonata içtim eve gelirken de kola almıştım 😀 hep bu şekilde geçen süre zarfını hatırlıyorum . Ancak arkadaşlarımla bir şeylerden bahsederken yani geçmiş zamandan aklımda ilk beliren o zaman diyabet değildim düşüncesi oluyor.UUmarım o günleri unutmam

Merhaba, ben 29 yaşındayım ve 20 gün once tam da doğum günümde tanıştım tip 1 diyabetle. Halen kabullenme surecindeyim. Bundan 1 ay önce böyle birşeyin farkında bile değildim. Allah bizi öyle yaratmış ki vücut kenfi dengesini kendi kurabiliyor. Şimdi ben de kendimi sanal bebek gibj hissediyorum. Surekli ölçüm yapmak, her seyi not etmek ona gore insulin kullanmak vs. Blogu yeni takip etmeye basladim. Merak ettigim bir şey var. Tip 1 diyabetliler olarak bir araya gelip dışarıda gorusuyor musunuz? Benim şu an en ihtiyaç duyduğum şey bu hastalığa sahip olan kendi yasitlarimla bir araya gelmek ve biraz daha yakından tanimak hastalığı. Herkese mutlu saglikli günler diliyorum

Selamlar,

Blogla yeni tanıştım. Çok fazla emek verilmiş ellerinize sağlık.

29 yaşındayım ve Tip-1 diyabetle henüz 30 gün evvel tanıştım. Dolayısıyla, Tip-1 diyabetten öncesini dün gibi hatırlıyorum. Tip-1 öncesinde tüm hayatım boyunca 1 ya da 2 kez doktora gitmişimdir. Hayatımda hiç serum bile takılmamıştı ama tanı konulunca hastanede 5 gün geçirdim litrelerce serumla. Şimdi ise her 15 günde bir hastaneye gidiyorum, diyet yapıyorum, günde 4 kez insülin uyguluyorum… Yani malumunuz olduğu üzere hayatım bir anda tümden değişti. Tüm bunlara rağmen alışma sürecini çok sıkıntılı yaşadığımı söylemem ama tabii bir de çevremdekilere sormak gerek 🙂

Ankara’da olursa bahsedilen buluşmalar, organizasyonlar ben de katılmak isterim. Aynı dertten müzdarip insanlarla bir arada olmak iyi gelir diye umuyorum.

Bir kez daha siteye emek verenlere ve yorumlarıyla içerikleri zenginleştirenlere çok teşekkürler.

Yazınızı okuyunca Esra Hanım sabahları kola içmek benimde vazgeçilmezimdi 🙂 Her zaman zayıf bir çocuktum hatta babam kola yüzünden kilo almıyorsun diye takılırdı 🙂 Benim aksime kız kardeşim kiloluydu bana yemek ye derlerdi ona yeme artık. Diyabet teşhisi konulduğunda herkesin tepkisi sende nasıl olur kardeşinde olsa şaşırmazdık olmuştu.

Sanki hic diyabetsiz yasamadim hep diyabet vardi ve ben hep cantami toplarken once insilunlerimi aliyodum. Oncesine ait tek hatirladigim saatlerce yurudugum ve suyu cok ictigim

Merhaba. Oğlum 4 ay öncesi tanıştı diyabetle. Yedi yaşında. Anılarından bahsederken hep; ” O zaman diyabetli değildim ya da ben diyabet olduktan sonra” diye başlıyordu söze. Diyabet onun miladıydı. Bunu duymak üzüyordu beni. Yorumları okuyunca gördüm ki yalnız değilmişiz. Ortak duyguların paylaşıldığı bir platform olduğu için mutluyum. Yalnız olmadığımızı bilmek güzel. Sağlıkla kalın…

Merhaba,

Bana Tip-1 tanısı koyulalı 1 ay olduğu için yediğim pastaları, tatlıları bardak bardak kolaları, hele yoğurt sosu hazırlayıp(kendi tarifimdir 🙂 cipse bandırıp izlediğim filmleri, iş yerinde öğle yemeklerinde alışveriş merkezi fast food çılgınlıkları,sütlaçları, profiterolleri hepsini 3d hatırlıyorum. 🙂 Hatırlamamak daha güzel siz boş verin.

bende 15 yıldır dmliyım.tek aklımda kalan üniversitede istediğim gibi beslenmemdi.iyiki o dönemde olmamıs dısarda okudugum için zorlanırdım diye düşünüyorum.
ama dm sonrası daha güzel aslında.diyabet buluşmasında benımle aynı kederi paylaşan bir sevgili bulmam.onunla evlenmem ve kızımızzzzz.
şuan en güzel şey kızımız…maşallah ona:)
Allahım inşallah sağlıklı büyür
sevgiler…

3.5 Yıldır Diyabetliyim , ben bile onun öncesini hatırlamıyorum. İnsülin kullanmadan nasıl yemek yemişim aklıma gelmiyor. Yada bir oturuşta 5 çikolatayı o dönem nasıl yemişim . İnanın hatırlayamıyorum 🙂

Bugün diyabetli olduğumu öğrenişimin 1. yılı.. Koskoca 1 yıl nasıl geçti anlamadım bile. 22 yaşındayım ama çok kolay alıştım. 🙂

9 yıl önce 23 yaşındayken teşhis konuldu bana. 31 Temmuzda askere gidecektim 22 temmuzda teşhis konuldu. Yüzbaşı kadın bir doktor vardı askerlikten muaf olmak için uzattım hastalık raporumu kadın garip bir şekilde baktı bana ben de inanmazdım bu kadar yakın tarihli rapora dedim:) teşhisten önceki bir kaç hafta herkesin anlattığı gibi sürekli yemek yemek şekerli şeyler içmek ve tuvalete gitmekle geçti. ancak tıbbi açıdan doğruluğunu bilemiyorum ama diğer arkadaşların da benzer hikayelerini duyunca sanırım benim baştan beri bozuktu insülin durumum. hayatım boyunca çok tuvalete gitme sorunum oldu. bebeklikten itibaren çok ve arzulu bir şekilde yemek yeme durumum oldu:) doyma da yediğime kanma da hep sorunum oldu:) baştan beri bir bozukluk vardı 23 yaşında iflas etmiş olabilir diye düşünüyorum tabiki tıp ne diyor bilemiyorum. özgürlükten bahsedilmiş evet yemek yeme özgürlüğüne kısıtlama gelmesi insülin yapmadan yemek yiyememe başlı başına büyük bir iradi mücadele. sinirlerin çelik gibi olacak yoksa dağılıp gider insan. bir tane dondurmayı bile alıp yiyememek hesapsız kitapsız gerçekten insan için çok zor. hastalık imtihandır. eskiden ne hatırlıyorum bu kısma değil de inşallah bu hastalığın çaresi bulununca neler yapacağım ona odaklanmak istiyorum. bir kilo baklava alıp yiyeceğim.