Uzun zamandır bana maille gelen bir sorun üzerine sizlerin rehberliğine ihtiyacı olan anne ve babaların olduğunun farkına vardım.
Çocuk sahibi olmadığımız için öneride bulunmak maalesef zor oluyor.
Tip-1 diyabetli çocuğunuz varsa bazı güçlükler mutlaka yaşıyorsunuzdur. Kan şekerini ölçmemesi, insülin pompası kullanıyorsa takmak istememesi, insülin kalemi kullanıyorsa insülin yapmak istememesi gibi engellerle başbaşa kalabiliyorsunuzdur.
Biz yetişkin tip-1 diyabetliler bile duygusal dalgalanma yaşarken çocuklarımız eminim ki bizden daha fazla yaşuyordur bu dalgalanmaları.
Peki anne ve baba olarak sizler bu tarz engellerle karşılaştığınızda ne yapıyorsunuz? Karşılaştıysanız nasıl aştınız? Önerileriniz neler olur?
Oğlum ilk başlarda insülin olmak istemedi.Hemşiremiz oğluma insülinini benzin gibi düşün, arabalar nasıl benzinsiz gitmezse biz de insülin olmadan yaşayamayız, yürüyemeyiz dedi.O biraz oğlumun aklına yatmıştı.Pompaya geçiş yaptığımızda da ilk birkç gün sorun yaşadık.Pompası takılınca oğlumu ödüllendirim.Pompa kullnırken daha esnek yeme içme imkanı olduğunu gösterdim.Ona dondurma aldım, tatlı verdim.Kendim de tip 1 olduğum için benden dolayı bazı şeylere aşinaydı zaten.Şu anda ben kalem kullanıyorum, oğlum pompa kullanıyor.Ben de pompaya bir türlü ikna olamadım mesela,
oğlum sürekli anne sen de kullan çok rahat edeceksin diyor.Bence en önemli nokta çocuklarımıza anlayacağı ve eğlenceli bir dille hastalığını anlatmak ve bu durumun normal olduğunu izah etmek.Geçenlerde mesela oğlum neden başka insanlar iğne yapmıyor, pompa kullanmıyor diye sordu.Çok basit bir dille, bizim pankreasımızn insülin üretmediğini, diğer insanların pankreasının normal çalıştığını, bizim insülini dışardan verdiğimizi ve aramızda başka hiçbir fark olmadığını anlattım.Bazen çok mantıklı sorular soruyorlar.Bu sorulardan kaçıp, cevapları ertelemek çocuk psikolojisinde bazı boşluk ve yaralar açıyor bence.Bu yüzden elimizden geldiğince sorularını cevapsız bırakmayalım.Teknoloji ve tıp çok ilerledi.İnternette bile bu konuyla alakalı bir araştırma yapsanız karşınıza bir sürü çözüm önerileri çıkıyor.Ya da çocuğunuz psikolojik olarak çok sıkıntıdaysa profosyonel bir destek alıp doktora gidebilirsiniz.İnsanlar bana ve oğluma acıyaraık bakıyor bazen, hem kendin hem çocuğun tip 1 siniz.Ne kadar zor bir durum,karşıdan baksn gayet sağlıklı ve mutlu duruyorsunuz diye soruyorlar.Bazen bana da zor geldiği anlar oluyor, çöktüğüm, ruhumun daraldığı zmanlar oluyor.Her insanın acı eşiği farklı farklı.Kimi başı ağrısa ölecek miyim acaba diyor.Kimi en ağır kanserleri yenip hayata tutunuyor.Herşey bizim elimizde siz sürekli çocuğunuza acıyıp, ağlayıp zırlayıp kötü bir ruh hali içinde olursanız.Çocuklarınız da hastalığını hep kötüye yorar.Acaba bana birşey mi olacak, bu iğneler ne zaman bitecek, ben neden hastaym sorularıyla boğuşurlar.Şimdi bazı aileler bana tepki gösterebilir ne kadar rahat konuşuyor, normal hayatta bu işler bu kadar kolay çözülmüyor diye.Evet hiç kolay değil, bazen işler çözülmeyi bırak kör düğüm oluyor.Kolay olmasını da beklemeyin zaten.Bu satırları size tip 1 li bir anne ve tip 1 li bir çocuk sahibi olarak yazıyorum.Takdir edersiniz ki baya bir tecrübe sahibi oldum.Son söyleyeceğim siz neyseniz çocuğunuz da o oluyor.Aileler önce kendileri öğrenmeliler bu hastalığı ve kendi psikolojilerinini düzeltmeliler.
Kızım 4.senesinde.Bu son aylara kadar çok problem yaşamadık.Ben çocuğuma her yönden destek oluyorum.Saatlerce oturur konuşuruz beraber.konuşma sonrası: anneciğim sen bana çok iyi geliyorsun derdi.Ama şimdi bir hassaslaşmalar, bir tripler, dayatmalar……İşin kötüsü psikolojik destek almak istemiyor.Aslında zor ikna çabalarının ardından 2 defa götürdüm kızımı ama kimse anlamadı,ikna edemedi kızımı.Çok zor ikna olabilen bir kızım var galiba.Pompa aldık son günlerde onuda takmıyor,şeker ölçüm çok nadir olmaya başladı.Bende çok duygusal bir insanım hemen ağlarım ama yanında ağlayamıyorumda.Hep içime atıyorum.Sonu ne olacak bakalım.Beni anlayan hiç kimsede yok yanımda ne annem ne babam hepsi uzaklar:(((tıkandım şu aralar ne yapsam nasıl düzelir bilemiyorum.Ben sağlıklı mantıklı düşünebilen insan hiçbirşey düşünemiyorumYA SABIR….
Anlıyorum sizi benimde oğlum tip1 hep aksi mutsuz şekerini günde 10kere ölcer yemek yemeye korkuyor zayıf 14 yasinda 40 kg duygusal çöküntüdeyiz ALLAH yardım etsin herkese
Merhaba
Bizde 7 aydır tip 1 diyabetiz. Kızım 3 yaşında. Söz konusu çocuk olunca ve yaşıda küçük olunca bu işin zorluğu tabikide oluyor. Kimi zaman kızım insilün yaptırmak istemiyor ve acıdığını söyleyip ağlıyor. Bu zamanlarda biz bu işi oyuna döküyoruz. Mesela hımmm acıyo demekki kim acıttı baba mı o zaman onun kulağını çekelim büyük mü küçük mü acıdı ona göre kulağı büyük çekelim gibi. Yada önce minie ye yapalım hayır minie o defnenin sana veremeyiz gibi. Daha pek çok oyun ve yöntem buluyoruz tıkanınca. Tip 1 diyabetle ilgili çocuk kitapları ve internetteki çocuk eğitici filmleride çok etkili oluyor.
Nacizane birkaç önerim bunlar.
Herkese sevgiler. Hacer
Münevver Hanım merhaba,
Ne güzel anlatmışsınız zorluklarla nasıl savaştığınızı..üstelik siz 1 değil 2 kişisiniz bu zorluklarla savaşan..
Ben şunu merak ediyorum..her zaman en büyük endişem ben tip 1 olduğum için acaba oğlumda da çıkar mı? sizde bu durum nasıl oluştu? evladınızın da tip 1 e yakalanması sizde de var olmasından mı kaynaklanıyor? Doktorlarınız ne dedi? Ben bu konuyu doktoruma sorduğumda, oğlumun tip 1 e yakalanma riskinin diğer yakalananlardan fazla olmayacağı idi..
Şimdiden teşekkürler, sevgiler..
Herkese Merhaba.
Inaniyorum hepinizin yasadigi binlerce zorluk vardir. Benim iki oglum nerdeyse ikisi beraber diyabet oldu su anda 9 ve 6.5 yaslarinda. Sizlerin yazdiklarini okurken gozlerim doluyor. Agliyorum. Nerdeyse iki yil olmasina karsi biz kabullenemedik, onlar nasil kabulleniyor bilmiyorum. Benim kucukler o kadar kolay kabul ettilerki. Hic cocukluk yapmadilar. Su anda bazi SIKINTILAR yasiyoruz fakat hastaliklari surecince o kadar kolay kabul etmelerini kaldiramadim. Hemencecik kabul ettiler. Bir kere igne acitiyor bile demediler. Pompaya gecisleri esnasinda bizim acemiligizden galiba bir kac kez canlari yandi onun haricinde halen problem cikartmadan yasiyorlar. Allahim umarim hepimize en kisa zamanda sifa nasip eder.
Damla Hanim.
USA de yasiyoruz. Burdaki doktorumuza 3. cocugu dusundugumuzu ondada cikma ihtimali varmi diye sordugumuzda yuksek ihtimalle cikacaginiz soyledi. Tabi ki bu oglunuzda cikacagi anlamina gelmiyor umarim cikmaz.
Merhaba Damla hanım,
Ben oğlumun diyabetinin benden geçip geçmediği konusunda test yaptımak istedim, ancak aradığım birçok kuruluş tip 1 in genetik geçiş riski çok düşük olduğu için , tip 1 diyabet üzerine çalışma yapmadıklarını söylediler.Oğlum 4, 5 yaşında tip 1 oldu, doğduğunda herhangi bir sağlık sorunu yoktu.Malesef tip 1 in genetik geçişi hakkında hiçkimse net birşey söyleyemiyor.
Erol bey sizin doktorunuz size bir test yaptı mı peki?
Hayir. Bir test yapmadi. Ama ben size kisaca su bilgileri verebilirim.
1. Esim ve Ben saglik olarak su anda cok saglikli insanlariz. 23andme.com isimli sitede dna testi yapiyorlar. FDA ( USA de bir saglik kurulusu) yasaklamadan once saglik ile ilgili bilgiler veriyorlardi. Soyleki sizin DNA nizdan hangi hastaliklara yakalanma riskiniz ne kadardir gibi. Bende diyabet ile ilgili bir sey cikmamasina karsin esimde Tip 2 diyabet riski cok fazla cikti.
2. Esimin Buyuk dayisinin 3 tane cocugu yillar once Tip 1 Diyabet’ten dolayi vefat etmisler. Su anda yasasalar 60 70 yaslari arasinda olacaklardi. Ayrica su anda Tip 1 diyabetli daha genc olup yasayanlarida var. ( Ne yazik ki o zamanlarda bu kadar teknoloji ve tip gelismis olmadigidan dolayi her komaya girmelerinde sekerli yogurt veriyorlarmis. Kanina bile bakamiyorlarmis).
3. Bu benim kisisel fikrim. Tip 1 Diyabetin beslenme ile her hangi bir iliskisi oldugunu dusunmuyorum. Cocuklarim diyabet olmadan yaklasim 2 yil once elimizden geldigi kadar herseyi organik olmaya calisiyorduk. Ayrica ikiside bir soguk alginliginin ardinda Tip 1 diyabet belirtilerini gostermeye basladilar ve oldular.
Erol Bey ve Münevver Hanım,
Verdiğiniz cevaplar için çok teşekkürler..sizlere hayatlarınızda kolaylıklar diliyorum..Allah evlatlarınızı sizlere bağışlasın..
sevgiler..
Merhaba,
benim oğluma, geçen sene 11 aylıkken tip 1 diyabet teşhisi konuldu. (29 ağustosta 2 yaşını bitirecek inşallah.) gazi üniversitesi tıp fakültesi hastanesi acil servisinde durumu anlaşıldı. ketoasidoz olduğu için 24 saat yoğun bakımda tutuldu. o an hissettiklerimi tarif etmem mümkün değil. bir de doktorlardan birisi, her an her şeye hazırlıklı olmamı söylediğinde neye uğradığımı şaşırdım. ilk önce insülin kalemi ile tedaviye başlandı. ancak 4 aylık süreçte düzen sağlanamadı. son olarak geçtiğimiz kasım ayında pompa kullanmaya başladı. bir ay öncesinde, neredeyse her gün set değiştirmemize rağmen şekeri 4-5 gün boyunca 400’ün altına düşmedi. doktoruyla konuştuğumuzda insülini değiştirmemizi önerdi. insülini değiştirince çok şükür düzene girdi. evde bir de 9 yaşında bir kızım var. abur cubur yemeyi çok seviyor. ne kadar eve almayalım desek de bir şekilde babasına aldırmayı başarıyor. oğlum da görünce istiyor. bizim evde tartışmalar ve sıkıntılar genellikle bu konuda çıkıyor. inşallah tip 1 diyabetli çocuklarımız ve diğer tip 1 diyabetli insanlar, arkadaşlarımızın şeker seviyeleri düzenli gider. herkese kolaylıklar diliyorum.
merhaba neslihan hanım benım oğlumda 2,5 yasında 20 gün önce komayla seker hastası oldugunu öğrendik cevremde bu kadar küçük yasta seker hastası olan yok o yuzden sızınle iletiisim kurmak istedim insallah rahatsız etmemişimdir
Benimde oğlum 10 aylıkken komayla kaldırılmıştı hastaneye sizi en iyi ben anlarım şuan 13 aylık ve çok zor
Benim 4 çocuğum var iki oğlum ve bir kızımda tip 1 diyabet teshisi konuldu cok zor gunler yaşadık ve hala yaşıyoruz .Biraz benim uyaniklılığımla 3 nede erken teshis konuldu .şu anda Rabbimden tek temennim bu hastalığın çocuklarıma baska zararlar vermeden bir kalıcı tadavisinin olması Herhese cok geçmiş olsun .
Tüm diabetli ailelere sıhhatli günler diliyorum. 30 yıldır tip 1 dm olan evli 2 çocuk sahibi bir vatandaşım. Sorularınız ve merak ettiğiniz konularda yardımcı olabilirim. Sevgiyle kalın.