Uzun zamandır bana maille gelen bir sorun üzerine sizlerin rehberliğine ihtiyacı olan anne ve babaların olduğunun farkına vardım.
Çocuk sahibi olmadığımız için öneride bulunmak maalesef zor oluyor.
Tip-1 diyabetli çocuğunuz varsa bazı güçlükler mutlaka yaşıyorsunuzdur. Kan şekerini ölçmemesi, insülin pompası kullanıyorsa takmak istememesi, insülin kalemi kullanıyorsa insülin yapmak istememesi gibi engellerle başbaşa kalabiliyorsunuzdur.
Biz yetişkin tip-1 diyabetliler bile duygusal dalgalanma yaşarken çocuklarımız eminim ki bizden daha fazla yaşuyordur bu dalgalanmaları.
Peki anne ve baba olarak sizler bu tarz engellerle karşılaştığınızda ne yapıyorsunuz? Karşılaştıysanız nasıl aştınız? Önerileriniz neler olur?
Kızım 4.senesinde.Bu son aylara kadar çok problem yaşamadık.Ben çocuğuma her yönden destek oluyorum.Saatlerce oturur konuşuruz beraber.konuşma sonrası: anneciğim sen bana çok iyi geliyorsun derdi.Ama şimdi bir hassaslaşmalar, bir tripler, dayatmalar……İşin kötüsü psikolojik destek almak istemiyor.Aslında zor ikna çabalarının ardından 2 defa götürdüm kızımı ama kimse anlamadı,ikna edemedi kızımı.Çok zor ikna olabilen bir kızım var galiba.Pompa aldık son günlerde onuda takmıyor,şeker ölçüm çok nadir olmaya başladı.Bende çok duygusal bir insanım hemen ağlarım ama yanında ağlayamıyorumda.Hep içime atıyorum.Sonu ne olacak bakalım.Beni anlayan hiç kimsede yok yanımda ne annem ne babam hepsi uzaklar:(((tıkandım şu aralar ne yapsam nasıl düzelir bilemiyorum.Ben sağlıklı mantıklı düşünebilen insan hiçbirşey düşünemiyorumYA SABIR….