Hilalin Tip-1 Diyabetle Tanışması
Hilal ben, 15 yaşındayım, Bursa/Güzelyalı’da yaşıyorum. 24 Mayıs 2013’den beri Tip-1 Diyabet hastasıyım. Ailemizde hiç kimsede diyabet hastalığı olmadığı için ailem ve ben her şeyi yeni öğreniyoruz, daha doğrusu öğrenmeye çalışıyoruz.
Hastaneden eve geldiğimde ilk işim hastalığım hakkında beni bilgilendirecek ve yol gösterecek birileriyle tanışabileceğim bir platform aramak oldu.
Şanslı biriyim sanırım hemen diyabetimben.com‘u buldum 🙂 🙂
Sizlere hikayemden bahsetmek istiyorum.
2012-2013 eğitim öğretim yılı benim için çok hareketli geçti.
12 Nisan ve 17 Mayıs’ta senenin başından beri emek verdiğimiz tiyatro oyunlarımızı sergilemek için sahneye çıktım. Son zamanlardaki aşırı yemek yememe karşıt zayıflığım, su içmem, sık idrara çıkmam ve yüksek asabiyetim benle beraber ailemi de kuşkulandırdı 6 mayıs haftasından itibaren her 2 günde bir hastaneye tahlil vermeye, sonrasında tiyatro sahnesine koşturmaya başladım. Biricik doktorum bütün şikayetlerime rağmen kan glükozuma bakmaya gerek duymadı. 3 haftalık tahlillerimin ardından son tahlil sonuçlarımı almak için annemle beraber gittiğimizde annem diyabetten şüphelendiğini ve glükoz tahlili istediğini söyleyince doktor hâlâ gerek olmadığını söylüyordu. Bu yaşadıklarımdan yaklaşık olarak 1 ay kadar öncesinde aynı şikayetlerle beraber mide ağrımdan aile hekimime bahsetmiştim ve kendisi bana metpamit verip eve göndermişti.
Yaşadıklarımı hâlâ aklım almıyor…
Ben hastaneye ilk gittiğimde yıllarca okul okuyan bizim kendimizi emanet ettiğimiz, yaşatmak uğruna kutsal bir yemin ettiklerini varsaydığım doktorum diyabetimin farkında varsaydı durumum daha iyi olamaz mıydı diye düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi…
23 Mayıs Perşembe sabahı verdiğim kanda açlık kan şekerim 259 çıkmış, cuma günü tahlil sonucumu almaya gittiğimde doktorum hemen aileme haber vermem gerektiği söyledi, benim için korktuğunu anlamıştım ama benden daha fazla korkması imkansızdı. Çünkü ben ne olduğunu bile bilmediğim bir hastalığa sahiptim artık. Doktorum hastaneden fakülteye göndermeden önce parmağımdan şekerimi ölçtü ve 530 çıktı. İdrarda keton ise 4+’ti.
Ailemin gelmesi üzerine soluğu fakültede aldık, çocuk acil bölümünde gerçekten çok iyi ilgilendiler. Kan gazı olayını saymazsak tabi 🙂 Yoğun bakım ünitesinde bilinci yerinde olan tek hasta olmam psikolojimi fazlasıyla kötü etkiledi. Bebeklere yapılan müdahaleleri bütün ayrıntılarıyla görmek canımı fazlasıyla sıktı. 11 saatlik uykusuz yoğun bakım maceramdan sonra polikliniğe çıktım. Hastanelerin bana yabancı olduğu gibi bende onlara yabancıydım. Yanımda annemin olmasının verdiğini güvenden olsa gerek öğle yemeğine kadar derin bir uyku çektim. Uyandıktan sonra serumum bitti ve damar yolum kapatıldı. Buraya kadar kendimi gerçekten berbat ve gerçekten hasta hissediyordum. Sonra benim yaşımda 5 yıllık diyabet bir arkadaşım oldu. Onunla aynı odada kaldık. Pazar günü yeni bir diyabet daha geldiğinde ben aslında hasta olmadığımı anladım.
Pazartesi eğitimlere başladığımda Endokrin Hemşirem kendimi çabuk toparladığımı ve yaşadıklarıma rağmen psikolojik olarak çok ta fazla etkilenmediğimi Allah’ın izniyle alışma sürecini kolay atlatacağımı söyledi. Onun da verdiği gazla 3 günde öğrenmem gerekenden çok daha fazlasını öğrenip hastaneden taburcu oldum. Hastane ortamına güzel denmez belki ama benim için hayatımın belkide en anlamlı 6 günüydü. Hayatıma gelen yeni bir misafiri, misafirimin huylarını, onunla beraber nasıl mutlu olabileceğimi sadece 6 günde öğrendim. Yeni arkadaşlar edindim. İnsanların değiştiğini öğrendim. Kimilerinin görünce korkudan bayıldığı, kaçacak yer aradı nesneler, beni hayata, sağlıklı bir hayata bağlar oldu.
Bu alışma sürecinde desteğini benden hiçbir şekilde esirgemeyen aileme ve arkadaşlarıma minnettarım.
İlaçlarımdan da bahsetmek istiyorum. Hastanede 3 gün 13 üniteden başlayan bir skalayla Humulin R, 26 ünite Lantus, sonrasında aynı skalayla Humalog kullanmaya başladım. 10 gün sonraki kontrolümde Lantus 20 ünite, Humalog skalası ise 8’den başladı. Son kontrolümde Lantus 15 ünite, Humalog ise eskiden 30 birim olan aralık 50ye arttırıldı ve 4’le başladı.
Neden yazıyorum bilmiyorum ama, bu beni rahatlatıyor sanırım.
Teşekkürler… 🙂
Hilal Çamur
Merhaba Hilalcim,
Yasadiklarini cok guzel bi sekilde aktarmissin. Yasadiklarini ve seni cok iyi anliyorum cunki bende senin yasindaydim diyabetle tanistigimda. Ama suan 30 yasindayim ve bir bebek sahibiyim. Basta alismasi zor olsada diyabet yapmak istedigin hicbirseye engel degil. Sadece cok arastirip dogru yonetmen yeterli. Umarim diyabetle senin yasinda tanismaya mecbur kalan herkes senin kadar bilincli ve cabuk adapte olur. Biz herzaman yanindayiz.
Cok opuyorum seni :))))