Diyabetik Yalnızlık

bende sizin duygularınıza katılıyorum hatta dahada kötü eleştiriyorum insanoğlu çok acımasız ilk yorum beterin beteri var oluyo şükret yaşıyo oluyo ya kanser olsa idi oluyo bide şu lafa gıcık oluyorum diyabetliler uzun yaşıyor şanslısınız diyolar bende o zaman sende diyabet ol uzun yaşa inşallah diyesim geliyo bıktım bu yalancı ilgili insan numaralarından yakınımızdaki boş figüranlardan şekeri nasıl iyi değil allah allah nasıl olur şu oto kaynat bu falancaya iyi gelmiş ya bu tip1 olurmu artık çaresi var ameliyatla geçiyo bizim bi tanıdım şu zıkkımı yaptı geçti yeterrrrrrrrrrrr iyleşmiycek acınmaya ihtiyacımız yok her öfkeyi şekere yormayın şekerya ondan böyle demeyin ot çöpte araştırmayın şekerinide sormayın ilgiliymiş gibide davranmayın uzun da yaşamıcak çünkü çok komplikasyonlarla uğraşıyor bizim şekercanlarımız bizim hastalığmız bize başkasınınki ona bizimkinide küçümsemeyin artık karışmayın bilmişlik taslamayın siz hayatınıza bakın yeterrrrrrrrrrrrr

Olay şu aslında bence:Hiç kimse başına gelmeden ,aynı şeyleri yaşamadan tam sizi anlayamıyor.İnsanlar bazı şeylere tanık olduklarında kendilerinde yoksa ,çoook uzak geliyor…Oysa her şey bizler için… Daha dün okulda bir öğretmen arkadaşımla paylaştım oğlumun diyabetini;kendi çocuğu ile kıyasladı hemen ve “Allah korusun.”dedi. Ama kızamıyorum;çünkü gerçekten Allah korusun… Çünkü bizim yaşadıklarımızı kaldırmak hiç de kolay bir şey değil. Kendime tek kızdığım nokta hala “Oğlum diyabetli” derken gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Oysa ki çok daha güçlü olmalıyım;öyleyim de aslında…
Öyle de olmak zorundayız…

Diyabetli olmak gÜnde 10 kez parmaklarımıza şöyle bir bakıp sıra hanginizde şakası yapmak bazen parmağımı delememek elim gitmiyor 🙂 acaba ölçÜmÜm kaç çıkacak diye merakla beklemek eğer değerim yÜksek çıktı ise offff bir şeyde yemedim yaaa diye ufak bir İSYAN, DA bulunmak normak çıktı ise hafif bir tebessÜm 🙂 ile iyi gidiyorum iyi böyle devam diyorum arada hipo kırizine girmek bazen hiperglisemi tÜm dengemi alt Üst ediyor ve zamanı durmuş hissi veriyor bir kaç saat DİYABET bana neyi öğretti ! sağlığın her şey olduğunu öğretti. kan verirken hemşirelere damarım burada demeyi öğretti ev dışına çıktığımda yolda başıma bir şey gelirse ne yaparım dÜşÜncesini öğretti o yÜzden sol kolumun iç kısmına TİP1 DİYABET dövmesi yaptırdım kendime göre kÜçÜK bir tedbir ilk başlarda hepimiz YALNIZDIK aşama aşama önce doktorumuz sonra siz ESRA hanım bizlere çok yardımcı bilgiler sunuyorsunuz 🙂 TEŞEKKÜR EDERİM . İyi çalışmalar diliyorum ….

mustafa sana çok hak veriyorum insanlar gerçekten senin anlattığın gibi acımasız ve bencil olabiliyorlar, bende senin gibi aynı şeyleri yaşıyorum, bu özellikle misafirlikte başımıza gelen bişey ben rahatsızlığımı herkes bilsin istemiyorum kimseye söleme taraftarıda değilim söyleşende enin karşında yiyolar sölemesende anlamıyolar
,sende söleme bence yakınların bilsin yeterli, bu hastalığa ancak sabrederek katlanabiliriz bu kadar sıkıntı çekiyoruz, nefsimizle savaş veriyoruz allah kulum elhamdülüllah diyor mu acaba diye bize bakıyor unutma hastalığa sabredenler şükür diyenlerin günalarını rabbim alıyo kendini üzme kardeşim…

Yazınızdan o kadar çok şey aldımki saol,sık sık bu gibi şeylerin hatırlanması çok iyi bence.Bizler anne ve baba olarak bile bazet çocuklarımızın rahatsızlığına alışıyor hatta umursamıyoruz.Ama işte sizin yazılarınız gibi olaylarda hatırlıyoruz yaptığımız hataları ve vicdanen kahroluyoruz.Yazınız için tekrar teşekkür güzel insan,saygı ve sevgilerimle.

Diyabet ne bilmiyoruz toplumca, belki bizim de başımıza gelmeseydi bizde ne olduğunu bilmeyecektik.Ben her gün oğlumla okulda o kadar üzücü şeyler yaşıyoruz ki,yemek yedirirken hastamı dediklerinde sessizce oğlum diyabetli demek beni o kadar üzüyor ki ,Beyhan Hanımın dediği gibi göz yaşlarımı tutamıyorum.Hastalığın verdiği bir duygusallık var ailecek hepimiz de,o yüzden bizi bizden başkası anlayamaz.

merhaba Arkadaşlar

Herkese yorumları için çok teşekür ederim, Kusura bakmayin sizleri biraz üzdüm sanırım farkında olmadan ama her gün iğne yaptığımı gören adam baklava uzatiyor 🙂 gelde kızma yani başına gelmedikçe insan oğlu anlamıyor işte toplum olarak düşünceli olma seviyemizi arttırmalı yız

Herkese Selamlar,

Bu yazıda matem hat safhada 🙂 Ara ara bunalmak tamam ama bu yazının havasını değiştirmem lazım 🙂

Şimdi şunu unutmamak gerek; tatlı, çikolata ya da doğun günlerinde pasta yiyemeyiz ya da çocuklarımız yiyemez düşüncesi YANLIŞ… Karbonhidrat sayımını iyi bir diyetisyenden öğrenmek lazım. Neyi ne zaman ve kaç ünite insülinle yiyeceğimizi öğrenmemiz gerek.

Bana baklava ya da yaş pasta uzattıklarında canım istiyorsa yiyiyorum, istemiyorsa yemiyorum. Uzattılar diye de kızmıyorum. Sadece onlar yerken garip bir acıma duygusu oluşuyor bende. Hele ki kocaman bir dilim alanlara daha bir kızıyorum. Vücutlarına verdikleri zararın hiç ama hiç farkında değiller.

Diğer konu ‘utanma’ ya da ‘çekinme’ duygusu. Tip-1 diyabetli olmaktan ya da çocuğunuzun olmasından ‘utanmamalıyız’ ya da ‘çekinmemeliyiz’. Ama öyle her yerde her kişiye de tip-1 diyabetli olduğumuzu söylesek ne olur söylemesek ne olur.

Ve herkesin bizi anlamasını da bekleyemeyiz. Hiçbirimiz tip-1 diyabetle tanışmadan önce bundan bir haberdik. Bunu unutmayalım.

‘Tip-1 diyabetliler sağlıklı beslendikleri için uzun yaşarlar’ cümlesinden ben de pek hoşlanmıyorum. Ama gerçekten kan şekeri hedef aralıkta gitse ve adam akıllı beslenirsek uzun yaşarız. Burada önemli olan ‘bizlerin zorunlu bir hayat yaşaması’. Zorunluluklar olmasa aslında keyifli de diyebilirim ama şu zorunluluklar bizi bizden alıyor.

Neyse. Üzülecek, ağlayacak bir durum yok. Öyle ya da böyle yaşıyoruz. Zor biliyorum.

sevgiler

Yine bize dair, bizi anlatan samimi bir yazı..

Mustafa Bey, size tüm içtenliğimle katılıyorum..maalesef ben de iş yerimde aynı şeylere maruz kalıyorum en yakın arkadaşlarım tarafından. Rahatça karşımda abur cubur yiyebiliyorlar..Ben şahsen onların yerinde olsaydım ve tip 1 hakkında bizim kadar bilgi sahibi olmasaydım bile bu şekilde rahat davranmazdım. Çünkü biliyorum ki karşımdaki kişi bunlardan mahrum kalmak zorunda..tıpkı yolda gördüğüm aç insanların karşısında rahatça yiyemediğim gibi..

Yani şunu demek istiyorum, tamam tip 1 diyabet hakkında çok fazla bilgi sahibi olmayabilirsiniz ama şunu açıkça biliyorsunuz ki biz, insana yerken büyük zevk veren birçok şeyi yiyemeyiz..

Herkesin daha duyarlı olduğu bir çevrede yaşamamız dileğiyle 🙂

Ben asla oğlumun hastalığı yüzünden psikolojik olarak olumsuz etkilenmesini istemiyorum, ama öyle şeyler gördüm ki yeri geldi içimden kötü sözler sarfettim…utanacak birşey yok heryerde iğne yapıyorum bakışlar umrumda değil…bu hastalığı yavrularımız seçmedi ya da bu hastalığa yakalanmak için birşey yapmadı, herkes tip1diyabete aday aslında…artık bakışlarla ya da sözlerle üzsünler beni bakalım kolaysa :p

Normal insanlar tabiki herşeyi yiyebilir hatta gözümüzün önünde yediler diyelim arkadaş ikram etme ya 🙂

Ya ben su olayi anlamiyorum “diyabet tip1 oldugumu herkes bilmesin ” neden ?? ben tam aksine sanki bi marifetmis gibi dolaniyorum ortalikta, uzun yaman görmedigim biri “aaaa ne kadar zayiflamissin sen,nasil yaptin?” diye soruyo 🙂 ben “bisi yapmadim diyabet olmusum ben seker gibiyim” diyorum, ya bu kadar kendinizi cekmeyin nolur, bizim tip2 diyabetten bi farkimiz var, biz hicbirseyden mahrum degiliz,ama bilincliyiz !! Ben artik cok tatli seyleri yiyemiyorum eskiden baklavaya dayanamazdim 2-3 adet yerdim ,simdi bi kücük parca ve resmen yakiyor icimi,eskiden daha mi iyiymis yani,bos kalori ve sekeri yüklemisim vücuda, biz saglikli ve bilincli besleniyoruz ve bence cok ta güzel yapiyoruz 😉

Neriman hn,yapmayin nolur,hayati birakmayin, Arkadaslariniz’dan kopmayin,zamanla ögreneceksiniz düsüsleri daha erken hissedip önlemini alacaksiniz, ben Arkadaslarim ve ailem olmasa cildiririm herhalde…

Neriman hanım Arkadaslarinizi görmemenize engel bir durum yok hipoglisemiyi yaninzda taşicaginiz küçük şekerler ile önleyebilrisiniz ben seyahat ettiğim her yere insülin götürüyorum

ama yalnızız işte insanlar hep unutuyorlar bizim durumu bu arada benim de soyadım çalışkan
akrabamıyız acaba :D?